ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

O Δημιουργός του Χώρου και του Χρόνου


Σύμπαν: 7 εκπληκτικές γνώσεις για το γνωστό-άγνωστο

ΟΟΔΕ (φωτο από εδώ)


Η ύπαρξη τού Θεού και η σχέση του με το σύμπαν, είναι ένα θέμα που απασχολεί πλήθος ανθρώπων σήμερα. Ο Θεός δεν είναι αντικείμενο να τον εξετάσουμε σε κάποιο εργαστήριο επιστημονικά. Ως ελεύθερο ον, αποκαλύπτεται σε όποιον Εκείνος θέλει. Έτσι, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για αποδείξεις περί ύπαρξης ή ανυπαρξίας τού Θεού, παρά μόνο για λογικές σκέψεις περί Αυτού. Αν και αυτά είναι ζητήματα έξω από την ανθρώπινη εμπειρία, είναι αναγκαίο να γίνει μια τέτοια λογική έρευνα, για τους ανθρώπους που ζητούν να βρουν μια λογική αιτία πίστης σε ένα δημιουργό.

1. Ποια είναι η πρωταρχική αιτία τής ύπαρξης τού σύμπαντος;
 
Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα για να αρχίσουμε. Μα για την αναζήτηση αυτής τής αιτίας, δεν είναι συνεπές να ψάξουμε μέσα στο σύμπαν, γιατί η αιτία ύπαρξής του, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται έξω από αυτό, μια και το ίδιο το σύμπαν είναι παράγωγο αυτής τής αιτίας.

Έχει όμως αρχή το σύμπαν, ή υπήρχε πάντοτε;

Σ' αυτό το ερώτημα οι κοσμολόγοι δεν έχουν δώσει ακόμα τελική απάντηση. Ας δούμε λοιπόν, όλες τις πιθανότητες για το "είδος" τού σύμπαντος στο οποίο κατοικούμε.
Κατ' αρχήν, είναι αναγκαίο να πούμε, ότι σύμφωνα με όλες τις κοσμολογικές θέσεις, ο χώρος και ο χρόνος, δεν υπήρξαν πριν από το ίδιο το σύμπαν, αλλά από τότε που υπάρχει χρόνος και χώρος, υπάρχει και το υπόλοιπο σύμπαν. Συνεπώς, αν το σύμπαν έχει αρχή, έχει αρχή και ο χωροχρόνος.
Υπάρχουν δύο ειδών μοντέλα για το σύμπαν. Αυτά που λένε ότι το σύμπαν έχει αρχή, και αυτά που λένε ότι υπήρχε πάντοτε. Ας δούμε το πρώτο είδος: 

1. Αν το σύμπαν έχει αρχή (και κατ' επέκτασιν έχει αρχή κι ο χωροχρόνος), τα πράγματα είναι απλούστερα. Τότε, χρειάζεται για την ύπαρξή του μια πρώτη αιτία, κάτι που να του δώσει ύπαρξη από την ανυπαρξία. 


Χαρακτηριστικό τού μηδενός και τής ανυπαρξίας, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε πράγματος, ακόμα και η έλλειψη αιτίας. Αν λοιπόν το σύμπαν "κάποτε" δεν υπήρχε, δεν μένει παρά να δεχθούμε ότι υπάρχει κάποια πρώτη αιτία εκτός χωροχρόνου, που να το έφερε σε ύπαρξη.

Αυτή η πρώτη αιτία, είναι αναγκαίο να μην περιορίζεται σε χώρο και χρόνο, δηλαδή να είναι άπειρη, πανταχού και πάντοτε παρούσα, συνεπώς άναρχη, άκτιστη και αϊδια.
Την πρώτη αυτή άναρχη, άκτιστη, άπειρη και αϊδια αιτία, ονομάζουμε Θεό.

2. Σε ένα άπειρο σύμπαν, δύο είναι οι περιπτώσεις:

α. Το ανακυκλούμενο, και

β. Το πληθωρισμικό υπερσύμπαν, με πιθανή την ύπαρξη απείρων θυγατρικών συμπάντων, που συνεχώς γεννώνται απ' αυτό.


α. Αν το σύμπαν μας είναι ανακυκλούμενο, αν δηλαδή συνεχώς διαστέλλεται και συστέλλεται, πάλι χρειάζεται μία αιτία για την κάθε διαστολή. Αν δηλαδή συστέλλεται εξ' αιτίας τής βαρύτητας, τότε χρειάζεται μία τεράστια εξωτερική δύναμη που να το κάνει να υπερνικήσει τη βαρύτητα τής τεράστιας μάζας του, και να διασταλεί εκ νέου. Πάλι δηλαδή πρέπει να καταφύγουμε στην πρώτη αυτή αιτία, που ονομάσαμε Θεό. Αυτή όμως η υπόθεση, έχει αποδειχθεί πρόσφατα εσφαλμένη, καθώς οι έρευνες πρόσφατα, (2 Απριλίου 2001), απέδωσαν το συμπέρασμα ότι το σύμπαν μας είναι ανοικτό, δηλαδή θα διαστέλλεται για πάντα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν είναι παλλόμενο ή ανακυκλούμενο. Συγκεκριμένα, ο Μάικλ Τέρνερ, αστρονόμος του Πανεπιστημίου του Σικάγο δήλωσε σε σε επιστημονική σύσκεψη στα κεντρικά γραφεία της NASA.: «Για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια οι αστρονόμοι και οι κοσμολόγοι πίστευαν ότι ναι μεν το σύμπαν διαστέλλεται, αλλά η ταχύτητα διαστολής του κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα ελαττωθεί. Το ερώτημα ήταν πότε. Τώρα όμως, μετά την ανακάλυψη της μεγάλης απόστασης του υπερκαινοφανούς αστέρα 1997ff, αποδείξαμε ότι όχι μόνο το σύμπαν συνεχίζει να διαστέλλεται, αλλά και ότι η ταχύτητά του όλο και αυξάνεται αντί να μειώνεται».


β. Αν πάλι το σύμπαν μας είναι μία μικρή "φυσαλίδα" ενός πληθωρισμικού υπερσύμπαντος, θα μπορούσε να είναι ένα από τα άπειρα συνεχώς γεννώμενα και εξαφανιζόμενα σύμπαντα κάθε τύπου, που το κάθε ένα από αυτά, έχει την αιτία του σε ένα άλλο "προγονικό" του σύμπαν, και που ίσως γίνει αιτία τής ύπαρξης ενός νέου σύμπαντος. Σε ένα τέτοιο σύμπαν, μερικοί δεν βλέπουν το λόγο γιατί θα έπρεπε να αναζητήσουν κάποια άλλη αιτία έξω απ' αυτό το υπερσύμπαν, αν και πάλι θα μπορούσε να υπάρχει η άλλη αιτία που ονομάσαμε Θεό.

Και πάλι όμως, εδώ το μόνο που κατορθώνεται, είναι να περιπλακεί, και να μετατεθεί το πρόβλημα. Και πάλι, παραμένει το ερώτημα: "Ποια η αιτία ύπαρξης αυτού τού υπερσύμπαντος;"


Ακόμα και σ' ένα υπερσύμπαν χωρίς χρονική αρχή, είναι απαραίτητη η αρχή του ως προς το λόγο ύπαρξης, ακόμα κι αν τα επιμέρους τμήματά του, έχουν την αιτία τους, το ένα στο άλλο! Καθώς τα επί μέρους σύμπαντα κάπου στο χωροχρόνο τους συνδέονται, το όλο σύστημα μπορεί και πάλι να θεωρηθεί ως ΕΝΑ υπερσύμπαν, που ο χωροχρόνος του και η αιτιακή αλυσίδα του δημιουργούν βρόγχο. Και φυσικά, ο λόγος ύπαρξής του θα πρέπει να αναζητηθεί πάλι έξω απ' αυτό το σύμπλεγμα πιθανόν απείρων συμπάντων.

Καταλήγουμε λοιπόν, στο ότι κάθε τι στο σύμπαν, υπόκειται στους νόμους τού χώρου και τού χρόνου, και συνεπώς είναι τρεπτό. Μόνο η πρώτη αιτία, δεν υπόκειται σε κανενός είδους νόμους, συνεπώς είναι άτρεπτη, και δεν μεταβάλεται όσος χρόνος κι αν περάσει. 


Η πρώτη δημιουργός αιτία λοιπόν, είναι "άκτιστη" καθ' ότι άτρεπτη, και όλα τα παράγωγά της, είναι "κτίσματα". Η πρώτη αιτία έξω από το χωροχρόνο είναι ο Θεός, και όλα τα άλλα που υπόκεινται σε νόμους, είναι τα κτίσματα.



2. Και ποια είναι η αιτία ύπαρξης αυτής τής "πρώτης αιτίας";


Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που έρχεται στη σκέψη. Όμως, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε μιλήσει για τριών ειδών καταστάσεις: 1. Τής ανυπαρξίας, 2. τού κτιστού, και 3. τού ακτίστου.

Είπαμε ότι το χαρακτηριστικό της ανυπαρξίας ή τού μηδενός, είναι η έλειψη οποιουδήποτε πράγματος ή αιτίας, και το χαρακτηριστικό τής κτίσης, είναι η τρεπτότητα, και η αναγκαιότητα αιτίας ύπαρξης, μια και υπόκειται σε νόμους. 


Το χαρακτηριστικό τού "ακτίστου" όμως, είναι η έλειψη μεταβολής, (μια και δεν υπόκειται σε νόμους τού χωροχρόνου), και συνεπώς η έλειψη οποιασδήποτε εξωτερικής αιτίας ύπαρξης.

Ενώ λοιπόν είναι χαρακτηριστικό τής κτίσης να έχει πρώτη αιτία έξω απ' αυτήν, αντιθέτως, είναι χαρακτηριστικό τού ακτίστου να μην έχει αιτία ύπαρξης έξω απ' αυτό, μια και ως άτρεπτο, δεν επιδέχεται εξωτερική επιρροή.

Η κατάσταση τής ανυπαρξίας, ουδέποτε υπήρξε, μια και ακόμα και χωρίς την ύπαρξη τού σύμπαντος, υπήρξε αυτή η πρώτη αιτία που ονομάζουμε Θεό. Έτσι, στην πραγματικότητα που ζούμε, υπάρχουν δύο ειδών "οντότητες": Οι κτιστές, και το άκτιστο.

Μα αν το άκτιστο έχει ως "χαρακτηριστικό" του την ατρεψία, ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, δεν σημαίνει αυτό ότι δεσμεύεται απ' το χαρακτηριστικό του; Το να χαρακτηρίζει δηλαδή κάτι τη φύση τού ακτίστου, δεν σημαίνει ότι και το άκτιστο διέπεται από νόμους;

Εδώ, ερχόμαστε για πρώτη φορά, στο ζήτημα τής θέλησης.

Ως εδώ, μιλήσαμε κυρίως για την πρώτη αιτία, ή για το άκτιστο, ως για κάποιο άψυχο αντικείμενο, ώστε να προσεγγίσουμε την έκφραση: "ανωτέρα δύναμη", που χρησιμοποιούν πολλοί για να αποφύγουν την παραδοχή ενός "προσωπικού Θεού". Τώρα όμως, γίνεται αναγκαίο να μιλήσουμε για το άκτιστο, ως για έναν προσωπικό Θεό.


Αν ο Θεός ήταν κάτι άψυχο, θα ήταν φυσικά δεσμευμένος από το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό τής φύσης του. Και πράγματι, οτιδήποτε δεν διαθέτει νόηση, υπόκειται σε νόμους, και υπάρχει βάσει κάποιων νόμων και χαρακτηριστικών τής φύσης του. Δεν σημαίνει όμως το ίδιο και με τα νοήμονα όντα. Ένα νοήμον ον, έχει την ελευθερία βούλησης, που τα άψυχα δεν έχουν. Για παράδειγμα, ένας κόκκος σκόνη, θα πάει όπου τον σπρώξει ο αέρας, και ένας πλανήτης, θα κινείται συνεχώς στην προκαθορισμένη τροχιά του, από τους φυσικούς νόμους. Ακόμα και ένας φυσικός νόμος, θα ενεργεί άβουλα, βάσει τών χαρακτηριστικών που τον περιορίζουν. Όσο όμως πιο νοήμον είναι κάτι, τόσο μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας έχει. Για παράδειγμα, μία μέδουσα, έχει μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας επιλογής από ένα φυτό. Και ένας σκύλος, ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία, ώσπου φτάνουμε στον άνθρωπο, που διαθέτει τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, από όλη την επίγεια κτίση.


Ακόμα και ένας άνθρωπος όμως, υπόκειται σε περιορισμούς τής κτιστής φύσης του. Πρέπει για παράδειγμα να φάει, να κοιμηθεί, να ακολουθήσει συγκεκριμένες κινήσεις για να αλλάξει τη θέση του στο χώρο, και άλλα. Έτσι, ό,τι γίνεται από ανάγκη, είναι περιοριστικό χαρακτηριστικό τής φύσης τού ανθρώπου, και ό,τι γίνεται από τη θέλησή του, είναι προϊόν τής ελεύθερης βούλησής του. 


Ο Θεός λοιπόν ως άκτιστος, και ως το μόνο απόλυτα ελεύθερο νοήμον ον, δεν περιορίζεται ούτε από τα χαρακτηριστικά του, επειδή τα χαρακτηριστικά του αυτά, είναι σύμφωνα με τή δική Του ελευθερία.

Είδαμε στα παραπάνω, ότι για να υπάρξει η κτίση, προϋποθέτει μια άκτιστη πρώτη αιτία. Είδαμε επίσης, ότι η πρώτη αυτή αιτία για να μην χρειάζεται μια άλλη πρώτη αιτία, πρέπει να μην δεσμεύεται από τίποτα έξω απ' αυτήν, ούτε ακόμα από τα χαρακτηριστικά τού ακτίστου. Επειδή όμως και το άκτιστο έχει κάποια "χαρακτηριστικά", είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε, ότι τα "χαρακτηριστικά" αυτά, δεν είναι δεσμευτικά τού ακτίστου, αλλά είναι χαρακτηριστικά συμβατά με την ελεύθερη βούληση τού Θεού.

Ο μόνος τρόπος για να μην αναζητήσουμε μια άλλη πρώτη αιτία για την ύπαρξη τού Θεού, είναι να έχει νόηση, να είναι ελεύθερο πρόσωπο.


Εάν λοιπόν υπάρχει κτίση, υπάρχει κατ' ανάγκην και η πρώτη άκτιστη αιτία. Εφ' όσον όμως υπάρχει άκτιστο, πρέπει κατ' ανάγκην να είναι νοήμον, ώστε να μην εξαρτάται από άλλη πρώτη αιτία!

Η νόηση στο σύμπαν, είναι η πραγματική πρώτη αιτία τής ύπαρξης. Ο Θεός υπάρχει, και είναι αυτό που είναι επειδή το θέλει, και όχι επειδή τού το υπαγορεύει η φύση Του! Έχουμε δηλαδή την εξής αντίθεση από εμάς: Η δική μας ύπαρξη και νοημοσύνη, εξαρτάται από τή φύση μας. Στον άκτιστο Θεό όμως, η φύση Του είναι έτσι σε συμφωνία με τη βούλησή Του.

Είδαμε επίσης, ότι όσο πιο νοήμον είναι ένα ον, τόσο πιο ελεύθερο είναι. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός, ως απόλυτα ελεύθερος, έχει την απόλυτη νόηση και σοφία, πράγμα άλλωστε που φαίνεται και στο μεγαλείο τής δημιουργίας Του. Ο Θεός, είναι ένα ον εντελώς ελεύθερο, το μόνο που έχει την αιτία τής ύπαρξής του στον εαυτό Του. Δεν περιορίζεται και δεν εξαρτάται από τίποτα, ενώ ο ίδιος μπορεί να κάνει (και κάνει) ό,τι βούλεται, με απόλυτη ελευθερία. Συνεπώς, όλοι εμείς, και όλη η υπόλοιπη κτίση, είναι αυτή που είναι, και έτσι που είναι, επειδή Εκείνος έτσι το θέλησε χωρίς ο ίδιος να έχει oποιαδήποτε ωφέλεια από την κτίση.


Εάν λοιπόν ο Θεός μας έφτιαξε ως προϊόντα ανιδιοτελούς θέλησης, αυτό σημαίνει ότι είμαστε προϊόντα τής αγάπης Του, μια και δεν είχε άλλο λόγο να μας φτιάξει, εκτός από το να μας προσφέρει το κάθε τι που απολαμβάνουμε, ακόμα και την ίδια μας την ύπαρξη.

Επίσης η ύπαρξή μας σ' αυτό το σύμπαν, φανερώνει και ένα σκοπό. Απομένει λοιπόν να τον ανακαλύψουμε, ώστε να έχουμε μια προσωπική σχέση με Αυτόν, που έφτιαξε το σύμπαν, και που τόσα τού χρωστάμε.

Σας καλούμε να ερευνήσετε μαζί μας τα όσα Εκείνος μας αποκάλυψε γι' Αυτόν, την κτίση Του και το σκοπό Του για τον άνθρωπο.


Για περισσότερες πληροφορίες σχετικές με τον ΑΚΤΙΣΤΟ Θεό, μπορείτε να ανατρέξετε επίσης στις μελέτες που θα βρείτε στην κεντρική ενότητα με τα Θεολογικά θέματα

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ΚΤΙΣΗ, μπορείτε να δείτε: "Το χρονολόγιο τής Δημιουργίας", μια σειρά αρχείων με την ιστορία τού σύμπαντος, τού πλανήτη, και τής ζωής στη γη.

Πολύ ενδιαφέρουσα θα βρείτε και τη σειρά τής Χριστιανικής Δογματικής, όπου θα διαβάσετε κεφάλαια περί τής γνώσεως τού Θεού, και τής διαφοράς του από τη γνώση τών κτισμάτων: Χριστιανική Δογματική

 

Ν. Μ.

Η πανταχού παρουσία του Θεού

ΟΟΔΕ

Πολλές παρανοήσεις σχετικά με το Θεό έχουν δημιουργηθεί από διαφόρους ανθρώπους, που θέλησαν να ερμηνεύσουν λογικά την ύπαρξή Του. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν εμπιστεύτηκαν την αποκάλυψη που ο ίδιος ο Θεός έδωσε σε κάποιους άλλους, και θέλησαν να ερμηνεύσουν ιερά κείμενα ή να φιλοσοφήσουν για έννοιες, τών οποίων δεν είχαν προσωπική εμπειρία. Σαν αποτέλεσμα, οδηγήθηκαν σε παραλογισμούς και αιρέσεις.
Με μερικούς τέτοιους παραλογισμούς θα ασχοληθούμε εδώ, όχι σαν έχοντες την εμπειρία, αλλά επαναλαμβάνοντας τις θεόδοτες αποκαλύψεις τών Ορθοδόξων Πατέρων.


Φυσικοί θεοί

Οι θεοί που ανά την ιστορία λάτρευαν τα έθνη, ήταν συνήθως "φυσικοί" θεοί. Ζούσαν και ενεργούσαν μόνο μέσα στο κτιστό (για εμάς τους Χριστιανούς) σύμπαν. Οι θεοί αυτοί, εξαρτώντο από το χώρο και το χρόνο. Δεν ήταν άπειροι, αλλά πεπερασμένοι. Για παράδειγμα, η Αφροδίτη, θεά τών αρχαίων Ελλήνων, πίστευαν ότι ήταν όμορφη, συνεπώς είχε σχήμα, και μάλιστα ανθρώπινο. Δεν ήταν παντογνώστες όλοι οι θεοί τους, παρά μόνο ο Δίας, ο οποίος όμως είχε αρχή, και είχε γεννηθεί εν χρόνω από τον Κρόνο. Έπρεπε όλοι τους να τρώνε αμβροσία, και να πίνουν νέκταρ. Είχαν λοιπόν φυσικές ανάγκες.Ένα άλλο παράδειγμα φυσικού θεού, σε έναν κατ' απομίμησιν ΄΄χριστιανικό΄΄ χώρο, είναι ο θεός τής οργάνωσης που αυτοαποκαλείται: ΄΄Μάρτυρες τού Ιεχωβά΄΄. Αυτός, αν και υποστηρίζεται ότι έχει το όνομα και τις ιδιότητες τού Θεού τών Χριστιανών, ουσιαστικά είναι ένας θεός με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες.

Για παράδειγμα, διαβάζουμε τα εξής στο βιβλίο αυτής τής οργάνωσης: ΄΄Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη΄΄ σελ. 36,37:  
"Όπως καταλαβαίνουμε, εκεί που υπάρχει νοημοσύνη, υπάρχει και διάνοια. Και ξέρουμε, ότι εκεί που υπάρχει διάνοια, υπάρχει εγκέφαλος σ' ένα σώμα συγκεκριμένου σχήματος... Επειδή ο θεός είναι ένα πρόσωπο με πνευματικό σώμα, κάπου πρέπει να μένει... ζει σε ορισμένο τόπο στον ουρανό... Για να δημιουργήσει αυτά τα πράγματα, ο θεός δεν χρειάστηκε να είναι σωματικά παρών. Μπορεί να εξαποστείλει το πνεύμα του, την ενεργό δύναμή του, και να κάνει ό,τι θέλει, ακόμη κι όταν βρίσκεται πολύ μακρυά".

Για κάποιον που δεν ξέρει, ίσως αυτά τα παραπάνω φανούν με μια πρώτη ανάγνωση λογικά. Και αυτό, επειδή προσεγγίζουν το Θεό ΄΄από κάτω προς τα πάνω΄΄, με βάση την ανθρώπινη υλιστική εμπειρία. Με λίγη σκέψη όμως, φαίνεται καθαρά η ανοησία αυτών τών σκέψεων. Παρατηρούμε ότι ο θεός αυτής τής αίρεσης, εξαρτάται από το χώρο και το χρόνο για να υπάρξει. Ο θεός αυτός, τής εταιρίας Σκοπιά, περιορίζεται από το χώρο, επειδή ΄΄κάπου πρέπει να μένει΄΄ (!!!), σε συγκεκριμμένο τόπο, όπως τα υλικά πλάσματα. Χρειάζεται το χώρο για την ύπαρξή του, επειδή το σώμα του δεν είναι άπειρο, αλλά πεπερασμένου σχήματος. Είναι ένας θεός περιορισμένος σε συγκεκριμμένο όγκο. 

Ο ίδιος αυτός φανταστικός θεός, περιορίζεται και στο χρόνο, επειδή σκέφτεται με έναν εγκέφαλο, όπως ο ανθρώπινος. Η σκέψη όπως την ξέρουμε από τα υλικά όντα, (τα οποία επικαλείται ως παράδειγμα η Σκοπιά), απαιτεί την ύπαρξη τού χρόνου. Κάθε σκέψη, αρχίζει με κάποια δεδομένα στο παρελθόν, τα επεξεργάζεται, και τελειώνει σε κάποια μετέπειτα χρονική στιγμή με κάποιο συμπέρασμα. Είναι σαφές, ότι ένας θεός που η σκέψη του εξαρτάται από τη λειτουργία ενός εγκεφάλου στο χρόνο, έχει ανάγκη από το χρόνο για να υπάρξει. Ζει μέσα στο χρόνο, και με τη βοήθεια τού χρόνου σκέπτεται. Αν πάλι ο θεός τους χρειάζεται να σκέφτεται, δεν είναι παντογνώστης! Αν ο Θεός είναι παντογνώστης, δεν χρειάζεται να σκεφτεί τίποτα, γιατί όλα τα ξέρει!

Κατόπιν τών παρακάτω, εξάγεται ότι ο θεός τής Σκοπιάς, δεν είναι η πρώτη ύπαρξη, αλλά υπήρχε πάντα μέσα στο χρόνο και το χώρο, μαζί με το χρόνο και το χώρο, άρα δεν μπορεί να είναι ο δημιουργός τού χρόνου και τού χώρου.


Ο υπερφυσικός Θεός τών Χριστιανών 

Αντιθέτως, οι Χριστιανοί δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν το Θεό με βάση τις υλικές τους εμπειρίες, για εγκεφάλους και σώματα. Ξεκινούν ΄΄από πάνω προς τα κάτω΄΄, δηλαδή με βάση τη δική Του αποκάλυψη, ως ένα ον ελεύθερο να αποκαλύπτεται σε όποιον Αυτός θέλει, και στο βαθμό που Αυτός θέλει. Δεν είναι δηλαδή ο Θεός ένα αντικείμενο μελέτης, που μπορούμε να το εξετάσουμε. Γνωρίζουμε γι' Αυτόν, μόνο ό,τι Αυτός μας απεκάλυψε, και στο βαθμό που το απεκάλυψε, όσο μπορούμε να το κατανοήσουμε με τις φτωχές μας εμπειρίες, που είναι εντελώς ξένες προς τη δική Του υπέρλογη ύπαρξη.

Σε αντιπαράθεση λοιπόν με τα παραπάνω παραδείγματα τών εξωχριστιανικών θεών, θα τολμήσουμε τώρα μια περιληπτική προσέγγιση, ώστε να δούμε την ανωτερότητα τής δικής Του αποκάλυψης. Οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε καλά από τη θεία αποκάλυψη τού Θεού προς την Εκκλησία, ότι ο Θεός δημιούργησε ΄΄τα πάντα΄΄. (Ψαλμός 33/λγ΄ 6 - 9. Α΄ Κορινθίους 8/η΄ 6). Μέσα στα ΄΄πάντα΄΄ όμως,συμπεριλαμβάνεται ο χώρος και ο χρόνος. Αν ο Θεός ζούσε μέσα στο χώρο και στο χρόνο, όχι μόνο δε θα ήταν η πρώτη αιτία τών πάντων, αλλά στην πραγματικότητα, θα ήταν αποτέλεσμα τής ύπαρξης τού χώρου και τού χρόνου.

Ο Αυγουστίνος, (354 - 430 μ.Χ.), ακολουθώντας στο σημείο αυτό την προ αυτού παράδοση τής Εκκλησίας, απέρριπτε την ιδέα ότι ο Θεός υπήρχε μέσα σε άπειρο χρόνο και κάποτε σκέφτηκε ή αποφάσισε να δημιουργήσει το σύμπαν. Έγραφε, ότι ΄΄ο κόσμος και ο χρόνος, δημιουργήθηκαν την ίδια στιγμή. Ο κόσμος έγινε όχι σε κάποια στιγμή τού χρόνου, αλλά ταυτόχρονα με το χρόνο΄΄.
Μόλις στον 20ό αιώνα οι επιστήμονες μπόρεσαν να βρουν στοιχεία για την ταυτόχρονη δημιουργία τού χρόνου, τού χώρου και τής ύλης.


Ίσως κάποιος εδώ να ρωτήσει: ΄΄Μα αν ο χρόνος είχε κάποτε μία αρχή, τι υπήρχε πριν από το χρόνο;΄΄

Η ερώτηση αυτή όμως, δεν έχει κανένα νόημα. ΠΡΙΝ από το χρόνο, δεν υπήρχε ΄΄πριν΄΄. Αυτή η ερώτηση, μοιάζει με το ερώτημα πολλών αθεϊστών, που ρωτούν: ΄΄Αν ο Θεός έφτιαξε τα πάντα, το Θεό ποιος τον έφτιαξε;΄΄

Τα παραπάνω ερωτήματα, έχουν αξία μόνο όταν ασχολούνται με ένα φυσικό θεό, που ΄΄ζει΄΄ στο χρόνο. Όταν όμως πρόκειται για τον Θεό τών Χριστιανών, που δεν είναι στο χώρο και στο χρόνο, είναι εντελώς άτοπα. Ο Θεός που έφτιαξε το χρόνο, δεν είναι δυνατόν να έχει αρχή. Για να δημιούργησε κάποιος το Θεό, πρέπει να είχε νόημα η λέξη: ΄΄αρχή΄΄, χωρίς την ύπαρξη τού χρόνου. Όμως λέξεις όπως ΄΄αρχή΄΄, ΄΄τέλος΄΄, ΄΄πριν΄΄, ΄΄διάρκεια΄΄, κλπ, καθώς και όλα τα ρήματα που αναφέρονται σε χρόνους, δεν έχουν κανένα νόημα στην άχρονη κατάσταση τού Θεού.

Η Αγία Γραφή, ως μέρος τής αποκάλυψης τού Θεού σ' εμάς, πολύ κατάλληλα ονομάζει τον ίδιο το Θεό: ΄΄αρχή΄΄, εφ' όσον απ' αυτόν απέκτησε έννοια η λέξη: ΄΄αρχή΄΄, και ο χρόνος ύπαρξη. (Αποκάλυψις 22/κβ΄ 13). Με το να ρωτάει κάποιος: ΄΄Ποιος έφτιαξε το Θεό (φυσικά πριν φτιάξει Αυτός το χρόνο)΄΄, είναι σαν να ρωτάει: ΄΄Ποιος έγραψε κάτι, πριν ανακαλυφθεί το γράψιμο;΄΄


΄΄Μα αν ο Θεός έφτιαξε το χώρο και το χρόνο, τότε πού βρισκόταν, και πού βρίσκεται τώρα;΄΄

Σε τέτοια ερωτήματα εντελώς άγνωστα και ακατανόητα για τις υλικές εμπειρίες μας, η καλύτερη απάντηση είναι: ΄΄δεν γνωρίζουμε΄΄. Ό,τι κι αν λέγαμε, θα μοιάζαμε με έναν εκ γεννετής τυφλό, που προσπαθεί να περιγράψει το κόκκινο χρώμα σε κάποιον όμοιό του, χωρίς να το έχει δει ο ίδιος ποτέ. Αν τολμήσουμε να δώσουμε μια απάντηση με βάση την περιορισμένη ανθρώπινη εμπειρία μας, πιθανότατα θα καταντήσουμε σε κάποια βλάσφημη και υποβιβαστική για το Θεό περιγραφή, σαν αυτή τής εταιρίας Σκοπιά που αναφέραμε πριν. Η Αγία Γραφή, απαντάει απλά: ΄΄Ο Θεός είναι στους ουρανούς΄΄, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. (Α΄ Βασιλέων 8/η΄ 43). (Δες επίσης τη μελέτη τής ιδίας σειράς, με θέμα: "Όυρανός και γη στην Αγία Γραφή"). Ένα είναι βέβαιο: Πως ακόμα κι αν είχαμε την άμεση αποκάλυψη τού Θεού, ακόμα κι αν βλέπαμε ΄΄τους ουρανούς΄΄ όπως ο απόστολος Παύλος, πάλι δεν θα υπήρχε τρόπος να περιγράψουμε αυτά που είδαμε και θα λέγαμε απλά όπως ο απόστολος Παύλος: ΄΄Είναι πράγματα ανέκφραστα΄΄. (Β΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 2 - 4).


Η ΄΄από πάνω προς τα κάτω΄΄ ερμηνεία τών Χριστιανών, δέχεται τη θεία αποκάλυψη σε ανθρώπινο κατανοητό λόγο, και δεν τον ερμηνεύει με βάση την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά εξετάζει πρώτα ΄΄τι αρμόζει΄΄ στο Θεό, για να αποφανθεί τι σημαίνουν τα αποκαλυμένα λόγια. Όταν για παράδειγμα η Αγία Γραφή μας λέει πως ο Θεός ΄΄κάθεται σ' έναν ψηλό θρόνο΄΄, (Ησαϊας 6/ς΄ 1), ή ότι έχει ΄΄άσπρα μαλλιά΄΄, (Δανιήλ 7/ζ΄ 9), ή ότι εκπέμπει φως, (Αποκάλυψις 22/κβ΄ 5), ή ότι μοιάζει με πολύτιμο λίθο, (Αποκάλυψις 4/δ΄ 2), δε σημαίνει ότι κουράζεται και χρειάζεται να καθήσει, ούτε ότι έχει ένα κεφάλι και φοράει κορώνα, ούτε ότι είναι γέρος, ούτε ότι φωσφορίζει, ούτε ότι μοιάζει με κάτι υλικό. Αντίστοιχα, όταν παρουσιάζεται ως ΄΄αγάπη΄΄, (Α΄ Ιωάννου 4/δ΄ 16), ο Χριστιανός ερμηνευτής καταλαβαίνει πως αυτός είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να παρουσιαστεί η ανωτερότητα τής καλοσύνης και τής αγάπης Του.

Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι καν ύλη. Ολόκληρος ο υλικός κόσμος, είναι δικό Του δημιούργημα. Μαθαίνουμε στην Αγία Γραφή, πως κανείς και τίποτα και δεν τού μοιάζει. (Ησαϊας 46/μς΄ 4,5,9,10. 45/με΄ 6,7). Επειδή λοιπόν είναι αδύνατον να περιγράψουμε κάποιον που δεν είδαμε, και πολύ περισσότερο κάποιον που δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα ξέρουμε, είναι σωστότερο να μιλάμε γι' αυτόν με προσοχή.


Συνήθως, για το Θεό έχουμε την αποκάλυψη τού ΄΄Τι είναι΄΄ και ΄΄Ποιος είναι΄΄, αλλά όχι τού ΄΄Πώς είναι΄΄.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είπε στους μαθητές του: ΄΄Αν σας είπα τα επίγεια και δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε τα επουράνια αν σας τα πω;΄΄ (Ιωάννης 3/γ΄ 12). Έτσι η Χριστιανική θεολογία, προτιμάει να λέει όχι τι είναι ο Θεός, αλλά τι ΔΕΝ είναι!

Ο Θεός λοιπόν, δεν περιορίζεται στο χώρο και στο χρόνο. Είναι παντού, και υπάρχει πάντα! Δεν έχει κανενός είδους σώμα, το οποίο θα χρειαζόταν χώρο. Δε σκέφτεται, γιατί τα ξέρει όλα. Δε μοιάζει με τίποτα απ' όσα ξέρουμε. Είναι ο Δημιουργός τού χώρου, τού χρόνου, και κάθε άλλου υπαρκτού. Είναι ο μόνος αληθινός Θεός, στον οποίο μόνο ανήκει η λατρεία μας. 
 

Η κακότητα τών αιρετικών και τών βλασφήμων, μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα μη επιτρεπτά, να ανεβαίνουμε κορυφές άφθαστες, να μιλάμε για πράγματα άρρητα, να επιχειρούμε εξηγήσεις απαγορευμένες.Θα έπρεπε να αρκεί να εκπληρώνουμε με μόνη την πίστη ό,τι ορίζεται, να λατρεύουμε δηλαδή τον Πατέρα, να τιμούμε τον Υιό και να είμαστε γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά νά που είμαστε αναγκασμένοι να ταιριάζουμε τον ταπεινό μας λόγο στο πιο άρρητο μυστήριο. Το λάθος τού άλλου μας ρίχνει κι εμάς τους ίδιους στο λάθος να εκθέτουμε στην τύχη με γλώσσα ανθρώπινη τα μυστήρια που έπρεπε να τα περικλείουμε μέσα στη θρησκεία τής ψυχής μας. (Ιλάριος).

N. M.

Και ολίγα από εδώ:

Δεν υπάρχουν σχόλια: